Bir haber muhabiri olarak, Batı Anadolu’nun küçük bir köyünde yaşayan 80 yaşındaki Hüseyin Dayı’nın ilginç ve dramatik hikayesini aktarmak istiyorum. Hüseyin Dayı, köyde yaşayan tek kişi olarak tanınan bir karakterdir. Evinin yolunun olmaması ve köyün etrafındaki yolların çamurlu olması nedeniyle, diğer köy sakinleri yaz aylarında şehirlere göç ederken, Hüseyin Dayı köyde tek başına kalıyordu.
Hüseyin Dayı’nın köyde yaşadığı tek başına olma durumu, köyde “hayalet köy” olarak adlandırılmasına neden olmuştu. Evinden diğer köyler arasındaki en yakın mesafe ise yaklaşık 15 kilometreydi ve bu yolu yürüyerek ya da arabayla yapmak oldukça zordu. Hüseyin Dayı’nın köyüne giden yolun olmaması ve çevresinde yaşayan insanların göç etmesi, onu kış aylarında mahsur kalmaya mahkum bırakıyordu. Bu durum, bazen yardım almaya çalışsa da köyün uzak olması nedeniyle zorlu bir mücadele gerektiriyordu.
Hüseyin Dayı’nın yaşadığı izole hayat, köydeki insanlar tarafından merakla ve endişeyle takip ediliyordu. Geçtiğimiz kış mevsiminde, köyde aşırı kar yağışı ve yoğun sis nedeniyle elektrik direkleri devrildi ve köyün elektriği kesildi. Bu durumda Hüseyin Dayı, dış dünyayla iletişim kurmak için çare aramaya başladı. Ancak köyün uzaklığı ve kar yağışının yarattığı engeller nedeniyle, yardım gelene kadar evinde mahsur kaldı.
Hüseyin Dayı’nın yaşadığı zorluklara rağmen, köyde yalnız kalmak onun için bir seçim değildi. Köydeki yaşam tarzını ve doğayla iç içe olma duygusunu terk etmek istemeyen Hüseyin Dayı, her zorluğa rağmen köyde yaşamaya devam ediyordu. Köydeki sakinler ise ona yardım etmek ve destek olmak için ellerinden geleni yapıyorlardı.
Sonuç olarak, Hüseyin Dayı’nın yaşadığı “hayalet köy”deki tek başına yaşam mücadelesi, insanların dayanışma ve yardımlaşma duygularını ön plana çıkarıyor. Zorlu doğa koşullarına rağmen, köydeki insanlar Hüseyin Dayı’ya destek olmaya devam ediyor ve onunla dayanışma içinde oluyorlar. Bu örnek, insanların bir arada yaşamak ve birbirlerine destek olmak için ne kadar önemli olduğunu gösteriyor.
