Boşlukta salınan düşüncelerim karmakarışık. Metronun loş tünelinde parlamaya çalışan raylara bakıyorum. Ölümü duyumsatan çığlığıyla tren önümden hızlıca geçiyor. Günün yorgunluğundan bakışları donuklaşmış insan kalabalığı, trenden aceleyle çıkıp, aceleyle binip sıcacık yuvasına, belki de nefret ettiği birinin yanına, belki de hastasına, ya da güvenli bir kucağa sığınmak isteyen kalabalıklar devir daim oluyor.
Ne kadar seyrettim bu döngüyü bilmiyorum…
Yaşamaktan vazgeçmiş bedenimle heykeli andırıyorum; hareketsiz, hissiz. Zaman içinde sık sık duyduğum “İflas etmiş, ortağı tarafından dolandırılmış, bankalar mal varlığına el koymuş, yuvası dağılmış” sözleri zihnimde yankılanıyor.
Karşıdan bakınca eş dost sohbetlerinde, çay eşliğinde gelişi güzel konuşulan konular, başıma gelince çok ağır bir darbeymiş… Sanki kafama kurşun sıkılmış gibi; yara büyük ama kan yok, ölüyorum ama hayattayım.
Geçen yılbaşı kızıma sürpriz yapıp kayak tatiline götürdüm. Pamuk gibi karların üzerinde kayarken süzülüp kollarını boynuma dolayışı, o sıcacık bakışlarıyla “Babacım, çokkk teşekkür ederim; seni çooook seviyorum. Okullar kapanınca karavan alıp deniz kenarlarında yaz tatili yapalım mı?” dedi. “Benim kızım ister de babası almaz mı ama bir şartım var, kahvaltıda sucuklu yumurtayı sen yapacaksın.” “Hımm, ama ben yumurta kıramam, ya kabuğu içine kaçarsa?” “Kaçsın, ben kızımın elinden kabuklu yumurta yerim, hiç sorun olmaz.” “O zaman anlaştık.”
Öpücüklerinde eriyorum…
Telefonu açıyorum; ekranda bir kolumun altında eşim, kucağımda meleğim, eli yanağımda. Karların içinde objektife gülümsüyoruz… Raylara takılıyor gözüm! Sefaletle geçecek yılların utancı dikiliyor karşıma. Beceriksizliğim, budalalığım kırbaç gibi iniyor bedenime. Sancılar içinde kızım ve hayat arkadaşımla göz göze geliyorum… Raylara takılıyor gözüm!
Babasıyla, ben yok olursam mı gurur duyar, yoksa var olursam mı? Yoksa varlığımdan utanır mı? Hangisi kara leke?
Ahmak bir babanın varlığı ile işkence çektirmek mi, yokluğuyla yüreğinde ağır bir ağrıyla yaşatmak mı? Raylara takılıyor gözüm!
Korkunç gürültüsüyle yaklaşan metronun önüne haykırıp bağırarak fırlatıyorum telefonu. Boğazımdaki yumru gözyaşı seline dönüşüyor; dizlerimin bağı çözülüyor, başım dönüyor, her yer karanlık, sessizlik… Gözümü açmaya çalışıyorum; tam tepemdeki ışıktan etrafı görmekte zorlanıyorum. Serum torbası sallanıyor baş ucumda, keskin ilaç kokuları.
Bir elim eşimin elinde, minik bir el yanaklarımda, endişe ile bakan simsiyah gözler, ok gibi kirpikler yüreğime batıyor. Arafta kalmanın şaşkınlığındaki ben, yanağımı okşayan küçük parmaklarla umuda tutunuyorum…
