Korku olgusunu irade ve mantıkla kontrol altına alamadığımız, içimizi daraltan bir yakın tehdit hissi olarak açıklayabiliriz.
Korkularımız, hayatımız boyunca gelişme gösteren bir olgudur. Dünyaya geldiğimizde ne “Ödlek” ne de “Cesur ve korkusuz” değilizdir. Ancak birkaç aylıktan sonra algılayabiliriz.
Korkularımız; sağlıklı ve hayatta kalabilmemize yardımcı olan bir duygu halidir.
Korku, öncelikle hem kendimiz hem de çevremizdeki kişiler için sağduyulu ve itinalı olma yetisini kazandırır bize.
Nasıl ağrının beden için önemli bir alarm fonksiyonu varsa, korkunun da hayati bir önemi vardır. Örneğin, demokrasi olmayan, ifade özgürlüğü bulunmayan platformlarda, söylemlerimize dikkat etmezsek haklı bile olsak ailemize ve kendimize zarar verebiliriz.
Ancak, hem aşırı korku hem de aşırı korkusuzluk hastalık özelliklerini taşır. Aşırı korku halinde yaşam kalitemiz kısıtlanıyorsa yardım almalıyız. Zira sosyal açıdan topluma uyumlu, yararlı ve de başarılı olamayız. Kaldı ki korkmakla kendimize gelecek bir kötülüğü önlememiz mümkün olamaz.
Günümüzde, çoğunluğumuzda korku hâkim.
Hissettiğimiz korkunun elbette birçok nedeni var.
Güzelim ülkemiz üzerinde oynanan oyunlar, iç ve dış güçlerce üretilen senaryolar, geçim sıkıntısı başlıcaları.
Toplumsal korkuları bireyler olarak çözmemiz oldukça güç.
Devletimizi yönetenlerin iradeleri ve çalışma etkinlikleri korkularımıza ya panzehir ya da zehir olacaktır.
Vatandaşlar olarak terapi kaynağımız, ülkemizi yöneten lider ve ekibidir. Ve bu kaynağı yanımızda görmeye acilen ihtiyacımız var.
Korkularımızın bizi hastalıklı bir biçimde yönetmesini istemiyorsak, öncelikli olarak güçlenecek, birbirimizle sevgi sarmalı içinde kucaklaşarak çok çalışacağız. Bu ülke hepimizin. Bize bizden başka dost yok bilincinde olup okuyacağız, farkındalığımızı arttırarak çözümler üreteceğiz. Ne başkaldıran ne de biat eden olmayacağız.
En önemlisi de kendimize güveneceğiz. Güven duygumuz arttıkça korkularımız da azalacak ve yok olacaktır.
Korkusuz günlerimizde tüm coşkumuzla gülmek dileğiyle.
