Sen zıkkım olsun mu dedin, ben şifa olsun diye yedim de!
Nasıl anlatsam, nereden başlasam bilemedim. İnsan olan herkesin içlerinin yanıp kavrulduğu onca acı haberi dinlediğimiz şu günlerde, bazı acıları duymaktan, bazı acılarınsa ayaklarımıza, yüreklerimize kor ateşi değer gibi, tam ortasından yürüyüp geçmekten ve hatta geçememekten oldukça yaralıyız. Birbirimizi ismen, cismen tanımasak da, değerli kardeşim, senin acın, benim acımdır ruhumun en derinliklerinde, bunu bilmeni isterim.
Hayat Gemisinde Yolculuk
Hayat gemisinde, şimdilik yola devam edebilen yolcular olsak da, bizim için de yarın var mı, bilemiyoruz. Ama bugün hâlâ burada, bu sayfalardaysak, güzel bir şeyler yazmaya değer. Kimler nerelerde okumaktadır yazdıklarımızı bilemem, ama hastanelerdeki hastalarımıza ve refakatçilerimize, öğrenci yurtlarındaki pırıl pırıl genç zihinlere, hapishanelerdeki kader mahkûmlarına, yitip giden her bir kardeşimizin teker teker ailelerine, yakınlarına; otobüste, yolda, sokakta, günlük hayatta aklınıza gelebilecek her yerde işleri kolaylaştıranlara, güzel ülkeme, güzel insanıma selam olsun.
Başarıların Arkasındaki Emek
Hayattaki başarılarımızın, güzelliklerin, alkışların, tebriklerin arkasında bir dünya insan, bir dünya emek, onca para, zaman ve dualar var ilmek ilmek… Ama yanlışlar, ihmaller müferit, dileyelim ki hiç tekrarı olmasın. Böyle içimi kaplayan bir gurbet sabahında, bindim otobüse yine. Çünkü hayat, içimizdeki acılara, çetrefilli zorluklara, yokluklara ve adaletsizliklere rağmen yine yeni bir güne merhaba demişti.
Otobüs Yolculuğu ve Teyze
Otobüse indim binmesine de, bir iki durak sonra otobüs oldu tıklım tıklım. Otobüste hap deli hup deli modunda kafalar; gırla gürültü, tartışma, itişip kakışma, ne ararsan. Ha bir de her zaman şoför beye sorasım var: Yahu şoför bey, arkadaki boş yerlere sıkışalım diyorsun da, taa şoför koltuğundan nasıl ölçtün arkada olmayan boşluğu, hiç anlamış değilim ha!
Sonra gözüm az ötede ayakta duran teyzeye ilişti. Pek de güler yüzlü, tatlış teyzelerden biri gibi durmuyor aslında. Belki evden çıkmadan kavga etti amcayla, belki de bu hınca hınç otobüste bir ileri iki geri yoruldu bedeni de, ondan yüzü böyle sirke satıyor. Uzandım teyzeye doğru, “Teyzeciğim lütfen gel buraya otur,” dedim canı gönülden. Teşekkür mü dediniz? Yok hayır, teyze teşekkür etmedi, aksine her nedense yüzüme dik dik bakıp, neredeyse kalayı basacakmışçasına geçip oturdu kalktığım yere.
Yahu neredeyse “Çok affedersin teyzeciğim, seni buraya oturmaya çağırdığım için rahatsız ettim,” moduna soktu beni teyze… Zaten ben de bir teşekkür etsin diye beklemedim, çünkü niyetlerimizin bize nasibimiz olarak dönebileceğini düşünürüm hep. Belki öyle olmayabilir de. Sonra dikkatimi çekti, teyze otobüste oturduğu yerde çıkardığı kitaptan bir şeyler okumaya koyuldu.
“Görebildin mi Demet ayol, ne okumaktaydı teyze hanım?” derseniz, ben de gözler -6 miyop, çok merak etsem de göremedim teyzenin okuduklarını. Düştü mü içime bir merak… Yahu teyzem, bu iğne atsan yere düşmez otobüste, vallahi helal olsun açıp bir şey okuma aşkına diyesim var; var ama teyzeden hafifçe tırstım başlangıçta yer verirken!
Sonra otobüsün bir ileri iki geri yalpalamasıyla, biraz da zorunlu olarak, “Ay pardon teyzeciğim,” diye hafifçe savruldum teyzeye doğru. “Ne güzel, otobüsteki bunca hengâmeye rağmen kitap okumana hayran kaldım teyzeciğim,” dedim. Teyze de usulca kulağıma yaklaşarak, “Ne okuduğumu meraklanır durursun değil mi?” dedi. “Amaniiin!” dedim, teyze ne düşündüğümü de okudu ha!
“Kazandığın iyilik kendi yararına, kötülük de kendi zararınadır,” diye okuyup dururum dedi ve ekledi: “Bazen amcan bana çok kızar, yüzüme ‘Zıkkım olsun yediklerin!’ der gibi bakar. Ben de amcana, ‘Sen zıkkım olsun mu dedin bey, ben şifa olsun diye yediydim de…’ derim. Bu durakta ben inerim, bir durakta da sen inersin güzel kız! … Sen de gönlündeki niyetinin ekmeğini yiyesin evladım, hadi kal sağlıcakla…”
