İnsanlar kaç defa tetiği çekemedikleri için kalem ya da fırça kullanmak durumunda kalmışlardır?
Virginia Woolf
Sabah uyandım, ağzıma küçük bir parça peynir attım, su içtim; bahçeye bakan **‘Malikane’**nin kapısına oturup bir sigara yaktım. Oturduğum eve ‘Malikane’ diyorum. Böyle tanımlamak belki de hayatın birçok alanında ve beni de oldukça rahatsız eden sıkıntıların içinde **‘Acı’**yla kendi bulduğum yöntemlerle mücadele etmemi sağlıyor.
Sizlerden bir istirhamım olacak ve izninizle hem yazı hem de hayatınız için, bir öneride bulunacağım:
Lütfen, yaşadığınız konu ve olayları veya okuduğunuz yazı, izlediğiniz oyun gibi etkinlikleri anlamaya çalışırken farklılığın hayatın temeli olduğunu unutmayın!
Her şey ama yaşadığımız her şey kendi yaşamımızın karşılığı yani sonucudur.
Kim demişti söyleyenin adını unuttum, sanırım şöyle bir sözdü:
“Doğmak insan olmak için yeterli değil.”
Kendimizi yeniden yaratmak lazım.
Ölmemiş ve elden ayaktan düşmedi iseniz eğer, her zaman bunu yapabilirsiniz.Birçok insan gibi biz de şaşkınlık içinde kalıyoruz bu ve benzeri sözleri okurken.
Hayat ne yazık ki idealize ettiklerimizle idare ettiğimiz savaş içinde doğup büyüyor ve gelişiyor. Gene ne kötü ve şansızlık ki idealize ettiklerimiz yaşadığımız günlerde birbiriyle çatışma halinde…
Şaşkınlığa şaşırmayacak kadar nasırlanacak hale gelmediyseniz hala kesinlikle kendinizi çok şanslı sayabilirsiniz.
Uzun zamandır başıma gelenlere dışarıdakilerin kolaylıkla felaket diye saydığı durumlara dahi müjde gözüyle bakmayı —ben de eskiden epey iyice— yapmasını başarırdım. Galiba, istediğim kadar böyle düşüneyim artık yapamayacağım zamanlara geldiğimi kabul etmeliyim.
Beynimizde hala dursa da eski bir nostalji artık Moğollar’ın ”BİR ŞEY YAPMALI!” şarkısı.
Evet, herkesin kolaylıkla kabul ettiği bir gerçeklikte olsa bazı durumlar, benim gibi hiçte akılcı yaşamayanlar için, anlamsız ve manasız geliyor. Son olsa da bir şey yapıp gitmek itkisi biteviye itekleyip duruyor.
Kendimi tanıdığım için, daha uzun zaman buna karşı direnilemeyeceğini duyumsuyorum.
Bu gün yaşadıklarımı, eğer yirmi beş-otuz yıl önce biri karşıma geçip “Kahin” diye söyleseydi, kesinlikle bunları duymaya bile katlanamaz ve şimdi tarif edemeyeceğim bir şekilde tepkide bulunurdum.
İşte hayatı biraz da var eden bağlaçlar olmalı ki şimdi geçmişte korkunç tepkide bulunacağım bir konuya bile alayla yaklaşıp trajediye dönüştürmeden anlayabiliyorum.
Peki, bu durum geçici bir akıl tutulması mı?
Hayır, hayır kesinlikle hayır!
Yaşadıkça her zaman ve her durumda tekrar bununla karşılaşabilirsiniz.
Ancak, her zaman aklınızı bedeninizin içinde taşımanıza karşın bu kullanacağınız anlamına da gelmez. Tüm öğütler gibi bu da aptalca bir kendi aklıyla övünme halidir hem de kendi haline bakmadan. İnsan budur işte, yapmazsa çatlar. Ne haltlar yerse yesin kendine bir türlü toz konduramaz!
Umarım can sözünden yalnızca pis canını anlayanlardan hepimiz değiliz.. Öyleyse zaten ister sanat isterse edebiyatın veya siyasetin hangi alanlarında ne kadar başarılı olursa olsun kendi içinizdeki huzuru ve barışı kaybetmiş sayılırsınız. Kendi adıma kaybetmemek için direniyorum ancak her şey gibi bu da karşılıklı. Mıknatısı istediğiniz kadar tahtaya, kalasa tutun asla çekim kuvvetini göremezsiniz.
Yazıya ara verdiğim (bu süre umarım geçici olur) zamanda küçük bir dipnot bırakmak istedim. Dostlukla kalın ama düşmanlarınız yoksa çokta sevinmeyin derim.
Sevgiyle kalın!
