Çocukluk, sanırım süregelen hayallerin, umutların ve tuhaf, bir o kadar da saf isteklerin adeta iç içe geçtiği bir dönemdi. Her bir çocuk, içindeki masumiyetle çevresine açılmayı beklerken, bir yandan da kalbinde taşıdığı hayallerin peşinden koşar. İşte ben de o gün, bir çocuk olarak, kalbimdeki o derin yanlışı düzeltmek için yola çıktım. Gözüme çarpan o yeşil cırtcırtlı cüzdan, tam anlamıyla bana çağrıda bulunuyordu. Vitrinde parlayan cüzdan, içinde gizli sakladığım hayallerin anahtarı gibiydi.
“Anne, lütfen alalım,” dediğimde, annemin yüzündeki şaşkınlık anlık bir gecikme gibi geldi.
Mesele sadece bir cüzdan değildi ama ben henüz bunu bilmiyordum. O cüzdan, basit bir istekten daha fazlasıydı; benim iç dünyama açılan bir kapı. Onun üzerinde parlayan Barbie resmi, benim hayal gücümün sınırlarını zorluyordu. Ancak annemin “pahalı o, alamayız” demesi kalbimde bir yara açtı.
O an yaşadığım hayal kırıklığı, belki de bir çocuğun istekleriyle yetişkinlerin gerçekleri arasındaki derin uçurumu yansıtıyordu. Elimi sıkıp canımı acıtan o duygu, tüm çocukça isteklerin sert yüzüyle karşılaşmanın acısıydı. Sözlerim tükendi, gözlerim yaşlarla doldu. İstediğim şeyin geleceği umuduyla yol boyunca ağladım; ben de bir cüzdanın, kendine ait bir hayatım olmasının özlemini çekiyordum.
Evde, babam koltuğunda otururken yüzümdeki hüzün ona tanıdık gelmiş olmalıydı. Annemle aramızda geçen diyalog, aslında onun kalbine açılan bir kapıydı. “İyi etmişsiniz, ben ona almıştım zaten!” dediğinde, içimden bir mutluluk seli akmaya başladı. Babam, benim için konuşabiliyor, iç dünyamı anlayabiliyordu. “Git bak yatağının üstünde ne var,” dediğinde ise sözcükleri tahmin bile edemezdim.
Yatağımda bulduğum kocaman paket, sadece bir cüzdan değil, sevgi dolu bir düşünce ve anlayışın simgesiydi. Kalemler, defterler ve o yeşil cırtcırtlı cüzdan, tüm hayallerimi bir araya getiren bir dünya oluşturmuştu. Sevincim, beni bulutların üzerinde uçuracak kadar büyüktü. Küçük bir çocuğun gözünden, hayatıma dair önemli bir ders çıkarmıştım: İyilik ve sevgi, sözcüklerle ifade edilemeyen duyguların en derinlerinde saklıydı..
Babamın benim isteklerimi anlaması, beni daha da sevindirmişti. Artık istediklerimi söylemek yerine, duygularımı hissetmesi için beklemelerim gerektiğini öğrenmiştim. Zaman geçtikçe bu ders, hayatımda bir rehber haline geldi; içimdeki seslerin bazen sessiz kalması gerektiğini gösterdi. Ve o gün, çocuk hayallerimin kapılarını aralayan o cüzdan, sadece bir eşya değil, sevgi dolu bir ailenin sımsıkı kucaklayışının sembolüydü.
